maandag 20 december 2010

Going Dowwnnnnn Baby: From Nicaragua to Panama!

Door de stormloop op onze website lag onze server er een tijdje uit, we hebben nu een andere provider ingeschakeld die de bezoekerstromen beter aankan. We zijn alweer een maand verder en zoals jullie weten is de kans klein dat wij hebben stilgestaan. Stilstand is achteruitgang en dat is niet handig als je richting het (zuid)oosten reist.

We waren in Nicaragua gebleven, althans, met het vorige verhaal. Ons verblijf in Granada zal voornamelijk de boeken in gaan als Salsa-City. Aangezien 'our hips don't lie' hebben we besloten onze droom te verwezenlijken en wat prive-lessen genomen. Na zes uur zweten hadden we alle basispasjes onder controle, groovy baby! Maar tijdens de reis zouden we nog geconfronteerd worden met het feit dat het inderdaad nog maar de basisstappen waren... Daarnaast hebben we, zoals Eline het mooi verwoordde op Facebook, "gegeten met zelfgevangen vis." De jager in Rik kwam weer naar boven, maar ook deze keer was hij met een mooie vis tevreden.

Na wat bus- en taxiritjes de "El Che Guevara" Ferry gepakt naar Isla de Ometepe. Een fantastisch vulkaneneiland in Lago de Nicaragua..............als de zon schijnt en de stranden nog te zien zijn omdat het niet bovengemiddeld geregend heeft. Gelukkig zaten in ons Hostel aardige mensen. Met Allen (46) uit Wales besloten om de volgende dag al te vertrekken richting Costa Rica. Met een ferry zouden we in negen uur het meer oversteken naar San Carlos. Echte Titanic taferelen daar: de westerlingen zaten op een andere verdieping als de Nica's. We werden vermaakt in onze cabine met echte B-films onder het genot van een te koude airco. Buiten heeft Rik nog even met wat werknemers van de boot gesproken, die gasten sliepen gewoon op de grond. Ze dachten dat in Nederland pinguins leefden, haha, heerlijk. Nadat we gelunched hadden met een Fransman die met zijn fiets de wereld aan het overfietsen was (ook leuk), zijn we via een bootje door de jungle de grens overgestoken naar Costa Rica. Niet alleen de ambtenaren van de immigratiekantoren hebben een stempel gedrukt op deze tocht, maar ook de aapjes en andere gezellige dieren.

In Costa Rica doorgereisd naar La Fortuna. Beetje door de jungle gelopen, wildlife gespot en vulkaan nummero 1000 gezien en als heerlijke afsluiter in de hotsprings gebadderd. Hoe zou het toch komen dat het water wat van de vulkaan afstroomt zo warm is..... Met de groep van de tour uiteten geweest en daarna afgesloten in een discotheek. Eline had nog lekker geswinged met wat aantrekkelijke Tico's, terwijl Rik nog aan het bijkomen was van de dansbattle tussen twee wodka attende vrouwen. De volgende dag brak uit ons mandje gerold om kennis te maken met onze volgende guide. Zijn moto was: 'Don't worry, be happy!' We denken dat geen "Don't ask, don't tell policy" hem zou redden in het leger... Deze dag passeerden onder andere de luiaard, aap, vleermuis, leguaan, kaaiman en schildpad de revue. In ons hotel nog even onze paranoide buurman van ongeveer 61 jaar en 3 maanden op de korrel genomen. Hij had ons al gewaarschuwd dat zijn vrouw zou langskomen die dag, maar wij waren van mening dat hij met zijn American Eagle in een gehuurd Costa Ricaans vogelnest was neergestreken. Toch raar als je vrouw rond de 30 is, geen Engels spreekt en de volgende dag weer bij ons in de bus zit!



De volgende ochtend, met een omweg, koers gezet richting de Pacific. We hadden genoeg voorgebruind dus tijd om met onze perfecte figuren te gaan flaneren op Playa de Tamarindo. Als post-sinterklaas-excuus onszelf getrakteerd op een heerlijke sushi maaltijd. Vervolgens een tour geboekt om de leatherback turtles hun eieren te zien leggen. We hadden geluk: rond twee uur 's nachts, na twee uur wachten, kregen we van een ranger met een rode hoofdlamp het groene licht ---> een turtle van 1,23 meter had een goede plek gevonden om 68 eieren te gaan droppen. We konden vanaf 20 cm aanschouwen hoe Dolly een gat van ongeveer 80 cm met haar achterpoten aan het graven was. Helaas mochten we geen foto's maken, maar desalniettemin erg gaaf om mee te maken.

Op woensdag 8 december deden we het de 'Jorrit Tuinhof Way.' In een dag van de Pacific in het noord-westen, naar de Caribbean in het zuid-oosten. Even San Jose afgevinkt terwijl we voor Gringo's werden uitgemaakt. 's Avonds aangekomen in Puerto Viejo de Talamance, reggae dorpje met laidback vibes. Wederom was het slecht weer en dat begon langzamerhand vervelend te worden. Na inchecken in ons hostel wat biertjes gedronken en wat gedanst in een bar met live muziek. Volgende dagen ons aangepast aan de slow-pace of life en wat Imperials gedronken. Dit kwam goed uit, want aangezien Costa Rica geen leger heeft is het maar goed dat wij onze verantwoordelijkheid hebben genomen door een aantal biertjes soldaat te maken. Geeft toch een veilig gevoel!

Zaterdag 11 december vonden we het wel welletjes geweest en hebben we Costa Rica ingeruild voor Panama. Natuurlijk niet voordat we door de bureaucratische molen zijn gehaald en een tikkeltje zijn afgezet bij het ruilen voor onze colones voor dollars. Met de watertaxi naar een ander paradijsje gescheurd, Bocas del Toro. Hiervoor geldt wederom hetzelfde als voor Isla de Ometepe: het is schitterend als het mooi weer is. Ons hostel was erg gezellig, dus ondanks het slechte weer hebben we ons prima vermaakt. Na wat pinten en Cuba Libres kwam Rik nog in contact met een pokerfan. Rik blufte dat hij veel verstand had van het spelletje en dat creeerde meteen een band. Binnen nog geen vijf minuten vertelde de geimmigreerde staartmans uit The States dat hij, na het winnen van 400 dollar in Panama City, zich had laten besnorkelen door twee vrouwen. En dat voor maar 30 dollar! We weten niet of de wisselkoers met de euro goed is, maar dat was volgens hem een koopje......... Tijd om naar huis te gaan. Ondanks de tegenvallende weersomstandigheden zijn we zondag wel een bootje opgegaan om te snorkelen en wat dolfijnen te vervelen. Wederom vermakelijk.

Omdat het weer niet beter werd (*^&(*) vertrokken we de dertiende richting hostel Lost and Found. Na een stevige rit uit de bus gedonderd en 15 minuten bergopwaarts naar het hostel gelopen. Daar ontvangen door 'Spider Ray.' De Schotse onderzoeker (55, William Wallace Look a Like), verbonden aan Oxford University vertelde ons dat hij in dit gebied al drie nieuwe spinnen had ontdekt. Trots liet hij een van zijn vondsten van rond de 15 centimeter zien. Eline vond dit een fantastsiche kans om over haar fobie voor spinnen heen te komen. Goed gegeten met alle mensen van het hostel en happy hour gevierd in de bar. Daarnaast onze tafelvoetbalskills getoond tijdens het voetbaltoernooi en veel leuke mensen ontmoet. Wederom waren weer veel Israeliers van de partij. Met een aantal van de hostelgasten de volgende dag de Treasure Hunt gedaan. Door het oplossen van verschillende puzzels werden we door de jungle geleid. Na het voltooien van de tocht stond onze treasure, een goede fles rum, op ons te wachten. Of we de tocht hebben afgemaakt zullen jullie in Nederland nog wel horen.....

Na het maken van wat banana pancakes zonder bananen uitgechecked en de berg afgelopen naar de weg om een bus te pakken. Gelukkig zat de eerste bus die passeerde vol en hadden we de tweede gemist omdat Rik naar boven aan het sprinten was om de jas van Eline te halen die daar om een nog onbekende reden was blijven hangen. Vervolgens een uur gewacht op een taxi die niet kwam opdagen..... Maar daar, opeens, zomaar, uit het niets, stond een fantastisch koekblik uit de jaren '00 met een aardig Panamees stel naast de weg waarmee we mee konden reizen naar David. Deze stad is our last resort voordat we Panama City gaan aandoen en de verjaardag van Eline en kerst gaan vieren op een zeilboot rond de San Blas Eilanden. Dat schijnt echt schitterend te zijn! Hopen dat het net zo prachtig wordt als ze ons proberen wijs te maken op de website (http://www.oceantrips.com/)..... De weersvoospellingen gaan in ieder geval de goede kant op!

We wensen onze trouwe volgers ook fijne kerstdagen en alvast een gelukkig nieuwjaar. We zullen op jullie toosten als we ergens in Buenos Aires ons ding aan het doen zijn!

XXXX Eline en Rik

zondag 28 november 2010

Week 2 & 3: Met o.a. : De hel van 3976!

Hoihoi fijne vrienden uit ons koude kikkerlandje (en natuurlijk al onze internationale volgers die Nederlands begrijpen),

Het is alweer een tijdje terug dat we iets getypt hebben. Er is natuurlijk weer veel gebeurd! Helaas kunnen we geen foto s bijplaatsen (waar zitten al die tekens op deze toetsenborden?) omdat ons kabeltje van de camera in Rio de Janeiro is....

Zaterdag 13 november hebben we voor het eerst bij ons gastgezin gegeten. Erg gezellig en meteen kennis gemaakt met onze huisgenoten (Deens echtpaar van rond de 70 jaar, Guitar hero uit Amerika, Guatemalteek die medicijnen studeert, rare oude-militair en natuurlijk het gastgezin). Rik heeft in zijn beste Spaans nog aan de Guitar hero gevraagd of hij wat wilde spelen (terwijl dat natuurlijk ook gewoon in het Engels kon). Nog geen minuut later werd er aan tafel een goede jam-sessie weggegeven met Bob Marley - Redemption Song, John Denver - Country road en wat eigen songs. ´s (ah, gevonden) Avonds nog even de hort op geweest. Met David zijn we op dinsdag ook nog even gaan chillen bij een vriend van hem, Richard. Een grappige homosexuele Amerikaan die niet bij kon komen dat hij op bezoek was geweest in Antigua bij Dokter Casanova (dat was dus serieus de naam van mijnheer de dokter) Op het visitekaartje van Richard dat we van hem hadden gekregen stond: Acteur, Producer and Man of Leisure, heerlijk!
 

De volgende dag zouden we met een gezin uit de sloppenwijk van Ciudad Vieja en Marten, Mireille, Annemiek en Roelof naar een zwembad gaan. Het frapante was dat de familie nog geen eens wist dat er een buitenzwembad was op 5 km afstand van hun huis. Zo werden we weer eens geconfronteerd met het feit hoe klein de wereld van deze mensen is. Onvoorstelbaar natuurlijk. Als afsluiter zijn we met zijn allen gaan eten bij de Pollo Campero, de KFC / McDonalds van Guatemala. De kinderen waren helemaal door het dolle heen want dit soort exclusieve uitstapjes zijn normaal gesproken alleen

weggelegd voor de rijke mensen. Erg mooi om de familie zo´n mooie dag te bezorgen. Daarnaast heeft Eline ook nog even wat mondjes bekeken van de kinderen en de moeder geinformeerd over de stand van zaken, erg leuk natuurlijk. ´s Avonds afgesproken met Marten voordat hij vertrok naar Rio en nog even een Sjisja gerookt in een Arabisch restaurant. Dit alles natuurlijk onder het genot van een paar heerlijke Gallos (bier van Guate).



Maandag staat weer een nieuw avontuur op het program: Spaanse les! Iedereen heeft ons voor gek maken omdat we 8 uur per dag gaan zweten op een nieuwe taal, maar die-hards als we zijn hebben we de stier gewoon bij de horens pakken. Met onze docenten hebben we bizarre onderwerpen de revue laten passeren: Draagt de Kerstman in Argentinie ook een muts en winterjas, de burgeroorlog in Guate, drugshandel, politiek, religie etc. Het vervelende is dat we alleen in de tegenwoordige tijd kunnen praten en weinig woorden praten, terwijl we veel dingen over het verleden spreken. Onze maestros hebben dus in totaal 80 uur met twee kleine kinderen spreken. Knappe is dat ze ons wel begrijpen. We gaan nu dus weer overstappen naar normaal Nederlands en niet meer schrijven zoals we in het Spaans spreken, want dat leest gewoon niet zo lekker weg.
Uiteraard hebben we wel nog een aantal woordgrapjes in het Spaans proberen te maken, zoals:
- Calle de Leche = de Melkweg
- Perro Calientie = Hotdog (bestond al)
- ¿Tu llevas los pantalones en la casa? = Heb jij de broek aan in huis?
- Toco madero = afkloppen.
Daarnaast weet Rik als jurist dat kleine afwijkingen grote verschillen kunnen maken. Zo ook in het Spaans:
Me llamo Rik, tengo 26 años = Ik ben Rik en ben 26 jaar.
Me llamo Rik, tengo 26 anos = Ik ben Rik en heb 26 anussen....
Soy abogado = Ik ben een advocaat.
Soy avocado = Ik ben een avocado.....



Donderdag hebben we met Academia Colonial een Maya familie bezocht, waar we uitleg kregen over hun tradities. Toen er gezocht werd naar vrijwilligers om iets te showen, kunnen jullie natuurlijk al wel op jullie klompen aanvoelen wie hiervoor de meest geschikte kandidaten waren...... De foto´s zullen het verhaal wel beter vertellen (scheelt jullie ook weer tijd).



In Guatemala rijden er echt belachelijk veel auto´s die zelfs over datum zijn voor de sloop! Bij de Durendal rally zouden ze geweigerd worden. Daarnaast probeerden straatverkopers ons te hypnotiseren met een soort panfluit om ons vervolgens dat apparaat door onze neus te boren. South Park heeft er al eens aandacht aan besteed...

Vrijdagavond ons zogenaamde laatste avondmaal gehad bij de Casa Familia. Uiteraard hebben we wat flessen wijn ingeslagen om dat niet ongehoord voorbij te laten gaan. De Gato Negros (jaja Circes) vonden gretig aftrek. Als afscheid heeft Eline nog een vriendschapsbandje gekregen van Eddy en terwijl Rik hem in de gaten hield kreeg hij op de valreep ook een zakmes van gekke Ed. Zeer geslaagd dus. Vervolgens doorgegaan naar een groot feest van NDG. Een goede live-band speelde daar ook wat aangename nummertjes. Erg paradoxaal en mooi was het om te horen wanneer ze Pink Floyd speelde met The Wall - We don´t need no education. Waar kennen we dat ook al nog meer van...

Het weekend van 20-21 november zouden we onze trip weer op een hoger plan tillen. Onder het motto ´Je moet laag willen gaan om hoog te kunnen eindigen´ zijn we de Acatenango Vulkaan van 4000 meter gaan beklimmen. Hennekens en Schmeetz: Eet dit (Hymalaya pussies)! Het weer was helaas bar en boos en de klim diep zwart. Eline had een vriendje meegenomen die haar backpack droeg met slaapzak, matje, kleren en eten. Omdat Rik geen gezichtverlies kon lijden, heeft hij niet voor deze optie gekozen. Op 3100 meter hebben we onze tenten opgeslagen en overnacht. Het leek wel de hel op aarde, Eline kreeg het bijna niet warm en de natte kleren konden natuurlijk op deze hoogte niet drogen. Aangezien de morgenstond goud in de mond heeft, zijn we zondag rond 6 uur opgestaan om de laatste 1000 meter te bedwingen. We hadden een schitterend uitzicht op de - nog actieve - Fuego vulkaan. Leuk dat hij speciaal voor ons een ochtend boertje liet, zo is ons aller Fuego dan wel weer. No time to waste, op naar de top! Helaas zaten we voor vertrek nog boven de wolken, maar die stegen al snel. Bij de 3900 meter mochten we niet meer verder omdat het te gevaarlijk was verder te gaan, door de kou, slecht zicht en erg harde wind. Wat een deceptie en dat maar voor 89 dollar de neus! #%&(&/)%(#%

Om bij te komen zijn we ´s avonds naar de bioscoop gegaan met Roelof! Heel relax eten tijdens de film, haha, goed concept! Naast burrito´s stond The Hangover op het programma. In het Spaans lekker vrij vertaald naar ¿Que Paso Ayer? (Wat gebeurde er gisteren). Een leuke afwisseling en een goede taaltraining door de ondertiteling te lezen.

Maandagavond vertrokken we naar Tikal, een oude Mayastad in het noorden van het land. Nadat we waren afgedropt bij een busterminal, wat meer leek op een drugsopvanghuis, hebben we tien uur tussen de Guatemalteken gezeten. Low budget, maar dan hedde ook wa. Dinsdagochtend in Tikal aangekomen en tussen de aapjes, mega bomen en andere natuurlijke schoonheden door de oude stad gestieffeld. Nog wat tempels beklommen en wat mooie kiekjes gemaakt die we dus helaas niet up kunnen loaden voor deze veelbezochte blog. Gelukkig kon Google ook wat plaatjes vinden. In Tikal in contact gekomen met twee aardige gasten uit Nederland. De Rotterdamse neven Pieter en Steven waren zo vriendelijk om deze twee kinderen een liftje te geven naar Flores. Gebabbeld over van alles en nog wat en maar weer eens geconstateerd dat we na deze reis nog wat andere oorden moeten gaan bezoeken! Gezellig gegeten en gedronken aan het meer met de mannen en teruggegaan richting de bus. De volgende tien uur zouden we weer mogen reizen over de supergoede snelwegen die Guatemala rijk is.

Woensdagavond een dinertje georganiseerd met wat bekenden van NDG. Roelof, Annemiek en Mireille waren verplicht om op te komen draven bij dit spectaculaire festijn. Wederom was een goede fles wijn een goede start voor een mooie avond. Heerlijk gegeten en afgesloten bij een tent waar een soort Buena Vista Social Club speelde. Als houterige Hollanders zaten we jaloers te kijken naar een paar flexibele chicos en chicas op de dansvloer. Leuk dat kroegjiven, maar daar kan je hier niks mee. Al met al een waardig afscheid van onze mooie tijd in Antigua!

Donderdagochtend, inmiddels 25 november, stonden we alweer om 4 uur op straat te wachten op onze shuttlebus naar Guatemala City. Als we 27 december in Panama City willen zijn, moeten we nu toch echt stappen gaan maken naar het zuiden. In het busje kwamen we in contact met een Spaans sprekende Griek die meteen een goede binnenkomer had. Hij was aan de spuitpoep en vroeg meteen naar diarree remmers, gelukkig hadden we nog een rugzuik vol met drugs. Via El Salvador en Honduras zijn we doorgereisd naar Managua. Daar ´s nachts om 00.30 aangekomen en we kunnen jullie vertellen dat dat een stad is waar je niet rond dat tijdstip wil zijn. In Nederland, Guatemala en onderweg al veel slechte verhalen gehoord, dus dat had geen positieve invloed op de sfeer. Omdat angst een slechte raadgever is, hebben we natuurlijk veel te veel betaald voor een taxi (6 dollar ipv ongeveer 1 dollar). Maar we zaten in ieder geval wel veilig in een hotel. Gelukkig weet de locale bevolking ook perfect de angst van de toeristen uit te buiten.... Enfin, de volgende morgen maar snel doorgereisd naar Granada, een mooie post-koloniale stad bij Lago de Nicaragua.

Overigens dient opgemerkt te worden dat twee Amerikaanse vrouwen in Guatemala hadden verteld dat de busreis naar Nicaragua levensgevaarlijk was en dat we beter het vliegtuig konden pakken. Aangezien dat 200 euro de neus scheelde, hebben we besloten de stoute schoenen aan te trekken en gewoon met de bus te gaan. Niets was minder waar dan de verhalen van de (waarschijnlijk) erg rijke Amerikanen: We hebben nog nooit zo´n relaxe busreis gehad van 20 uur. Op het gemis van een 1,5 liter fles met een mix van Safari-Cola, was deze reis tien keer beter dan een enkeltje Lloret de Mar --> en wij kunnen met gepaste trots zeggen dat we uit ervaring spreken! Vertrouwen in de mensheid, daar begint het allemaal mee...

Uiteraad hebben veel andere mooie momenten de blog niet gehaald, maar we hebben een strenge selectie aan de poort. Daarnaast willen we ook nog wat te vertellen hebben als we terug zijn! De aankomende tijd staat er al weer veel moois op het programma, maar daarover de volgende keer meerrrrr! Bedankt wederom voor de reacties en we hopen dat everybody In Qontrol is in Nederland of op een of andere manier ook een mooie Qlimax heeft beleefd...!

XXX Eline en Rik

PS: We hebben uit betrouwbare bronnen gehoord dat het lastig kan zijn een reactie te plaatsen, maar gewoon blijven proberen en vooral een google-account aanmaken...... Dit zeggen we uiteraard niet om de weinige reacties goed te praten!

zaterdag 13 november 2010

Week 1: Antigua y Lago de Atitlan

Hola,

Tenenkrommender kunnen we het bericht toch niet beginnen op onze blog. Welkom en leuk dat je de tijd en moeite neemt al onze spannende avonturen te volgen. Het is even uitvogelen hoe deze hippe blog werkt, enfin.

Laten we beginnen: pak even een lekker biertje erbij, leun achterover en vergeet even alles en iedereen om je heen.

Na een fantastisch weekend en afstudeerborrel zijn we vertrokken richting Guatemala. Maandag 8 november om 5:30 de trein gepakt in Nijmegen en 's avond om 23:00 aangekomen in Antigua bij ons Hostel. In Houston, waar we over moesten stappen, nog even gebabbeld met een Canadees die ons aanbod om bij hem te komen slapen in San Lucas. Aardig dachten we, maar toen begon hij ons ineens te vragen wat we van God vonden, flyers uit te delen etc. Toen Rik vertelde dat hij voor zijn afstuderen the God Delusion van Richard Dawkins had gekregen, was het soepele gesprek van daarvoor afgelopen... Gelukkig zat dezelfde man ook nog achter ons in het vliegtuig, zal je net zien. Op het vliegveld een Johan Greving look-a-like gezien terwijl we van onze Samuel Adames en Fat Tire zaten te genieten.

Onze taxi-man Alejandro haalde ons op bij het vliegveld, hij was te herkennen aan zijn bordje met daarop 'Rik Rottier".... En hij herkende ons omdat we zongen: Alejandro, alejandro, ale ale ale ale ale Alejandro!

Dinsdag kregen we een prima ontbijt bij ons hostel, beetje Antigua verkend, Spaans kwartet gespeeld in het park en interessant zitten doen bij historische gebouwen. Daarna gechilled in de hangmat bij ons hostel. 's Avonds beetje Spaans gestotterd bij een eettent met live-muziek om vervolgens ons te begeven naar de vrijwilligersborrel van Ninos de Guatemala. Eline had overigens nog een legendarische uitspraak bij de eettent. We wilden dat de ober een foto maakte, maar de eerste die hij maakte was goed, maar zonder flits. Daarom zei ze het volgende tegen de ober: "tres bien, et uno mit fliets...." Hij begreep het overigens wel. 

VLNR: Mireille, Annemiek, Rik, Marten, Eline, Roelof

De borrel was erg gezellig en daar hebben we meteen wat mensen leren kennen, mooi. Ook Marten Dresen (reunist Carolus) die in was komen vliegen uit Rio en Riks contactpersoon van NDG, Mireille, ontmoet. Biertjes gedronken en gebabbeld, U kent het wel. Een erg geslaagde eerste avond.



Woensdag zijn we weer in Parque Central gaan zitten. Een paar kleine kinderen probeerde de oude toeristen snoep te verkopen (in Europa is het meestal andersom). We werden constant belaagd door straatverkopers en andere zielige arme mensen.


<>
Slums & Chicken Bus

's Middags de Guatemala experience tour van NDG gedaan. We gingen met een kleine groep naar Ciudad Vieja waar de school Nuestro Futuro staat. Deze tour heeft Rik proberen te verkopen aan reisbureau's in Nederland, dus wel leuk om de tour zelf eens mee te maken. Het was erg indrukwekkend om te zien hoe arm de mensen in die stad zijn. We hebben een werkplaats bezocht waar kinderen aan het werk waren om Chicken Buses te maken (oude Amerikaanse schoolbussen die worden opgeknapt om hier te gebruiken) en een huis waar doodskisten werden gefabriceerd. Vervolgens door de sloppen gelopen en de school bezocht. Genoeg hierover, de foto's zullen wel genoeg zeggen. Als jullie overigens nog een goed doel willen steunen, dan kunnen jullie dat uiteraard altijd laten weten ;-)

Nuestro Futuro, school NDG

's Avonds zijn we met Marten gaan eten en vervolgens hebben we nog een sjisja gerookt (mag ik dat zo schrijven? Mart Smeets?). Erg leuk en gezellig, goed over van alles en nog wat gesproken.

Donderdagochtend ging al vroeg de wekker omdat we naar Lago de Atitlan zouden gaan. De busrit was een heel avontuur, de chauffeur van de chicken bus (omdat hij altijd zo vol zit als een kippenhok) haalde de gevaarlijkste inhaalmanoeuvres uit langs afgronden etc, maar daar leken de Guatemalteken niet van op te kijken. Toen we er bijna waren, moesten we nog even overstappen en met 12!! man achterin een pick-up gaan zitten, lekker frotten, mooie ervaring. Vervolgens nog een stukje met de boot naar Panajachel.

Lago de Atitlan was echt schitterend, gelegen tussen 3 vulkanen en omringd door verschillende dorpjes waar de inheemse bevolking leeft. Op vrijdag hebben we dan ook een aantal van die dorpen bezocht en een beetje geintegreerd met de locale bevolking.


Twee vulkanen bij Lago de Atitlan

In de dorpjes hebben we op de markt wel iets van 1.000.000 avocado's gezien. Guacamole zijn we nu nog dol op, we zijn benieuwd hoe we daar over een aantal weken over denken. In de boot overigens een aantal mensen ontmoet, waaronder 3 Belgen waarvan de jongste man (rond de 30 jaar) echt irritant zacht aan het praten was. We moesten echt constant vragen of hij iets harder wilde praten, na een tijdje knikten we gewoon maar van 'ja' of 'haha, inderdaad' want het werd er niet beter op. Daarnaast zat er nog een redelijk corpulente engelse amerikaan bij ons in de boot met privé guide en veel te groot fototoestel, ongelooflijk wat een toerist. Uiteraard wel allemaal hele aardige mensen.

We konden er natuurlijk niet aan ontkomen van die hand-made bandjes te kopen. Eline heeft echt een schitterend bandje gekocht en Rik ook. Wel iets robuuster dan die van Eline, maar toch elegant. De man waarvan we deze bandjes kochten vroeg er 20 Q voor, maar we hadden helaas nog maar 14 Q bij ons. Toen wilde hij er nog een dollar bij (die hij de portemonnee zag zitten), maar die hebben we niet gegeven omdat Rik die van Laurens Dassen heeft gekregen en ontzettend veel emotionele waarde heeft! Yeah baby! We hebben het goedgemaakt door de goede man een euro te geven.

's Avonds weer goed gegeten in een tent met live-muziek en vervolgens wat cafe's afgestruind. Caipirinha hier, mujito daar, genieten. Beetje dansen bij een bar met een band die veel van de Rolling Stones en The Doors speelde. Veel dronken mensen daar, en de locals zagen het allemaal gebeuren. Wat moeten ze wel niet van ons denken? We zijn bereid om 16Q (= 1,60 euro) voor een bier te betalen, maar armbandjes, doeken etc. willen we niet kopen: confronterend. Veel vrouwen lopen al 50 jaar over de straat om hun spullen te verkopen. Jaja, een wereld van verschil.

Zaterdag teruggegaan naar Antigua waar we zijn ingetrokken bij onze Casa Familia. We beginnen maandag met onze taalcursus en om onszelf te dwingen Spaans te spreken, hebben we besloten bij een gastgezin in te trekken. Er wordt 3 maal daags voor ons eten bereid. Wederom al aardige mensen ontmoet, dus het beloofd weer een mooie week te worden.

Het is alweer een lang verhaal geworden, maarja, we zeggen altijd:
"Wie reizen doet, kan veel verhalen." En ook zeggen we altijd dat elke grote reis begint met een kleine stap....

Tot de volgende update!